بهینه سازی دسترسی بیولوژیک دارو پروژسترون درمقیاس نانو

بسیاری از ترکیبات دارویی خوراکی از فراهمی زیستی پایینی برخوردار هستند، دلایل اصلی این امر می تواند حلالیت پایین دارو در مجرای روده، قدرت پایین نفوذپذیری دستگاه گوارش برای آن دارو و همچنین متابولیسم بالای روده ای، کبدی دارو و یا حضور سیستمهای برون اندازدارودرداخل بدن باشد. با توجه به آنکه راه تجویز خوراکی از بسیاری جهات مقبولتر از سایر روشهای تجویز دارو است، انجام اقداماتی برای حل این مشکل بسیارحائز اهمیت است، لذا طراحی یک سیستم مناسب دارورسانی جهت بهبود جذب و فراهم زیستی دارو، می تواند یک روش مناسب درافزایش اثرات درمانی دارو باشد. از آنجائیکه پروژسترون یک هورمون استروئیدی است که حلالیت کمی رادر سیستم های آبی دارا می باشد، این تحقیق یا پژوهش به بررسی افزایش دسترسی بیولوژیک دارو پروژسترون به عنوان نمونه به روش میکروکپسولاسیون می پردازد. میکروکپسولاسیون یکی از روش هایی می باشد که با استفاده از پوشش سطح ترکیب مورد نظر با یک ماده حل شونده مشکل فوق را به نحو چشمگیری برطرف می نماید. در حال حاضر برای افزایش حلالیت پروژسترون از روش میکروکپسولاسیون استفاده نشده است, بدین جهت در تحقیق حاضر روش میکروکپسولاسیون یکی از روش های نوین در جهت حل این مشکل می باشد. بدین ترتیب، آماده سازی میکروسفرهای پروژسترون با استفاده از پلیمر اتیل سلولز توضیح داده شده است که این میکروسفرها توسط تکنیک تبخیر حلال آماده شده اند. استفاده از پلیمر اتیل سلولز که تداخلی با بدن انسان ایجاد نمی کند به عنوان پوشش دارو باعث می شود که شرایط جدیدی برای پروژسترون ایجاد شود که در آن شرایط حلالیت و جذب پروژسترون بیشتر خواهد شد. همچنین تأثیر پارامترهای مختلف مانند تأثیر میزان دارووپلیمر، غلظت فازهای داخلی ، خارجی بر روی میکروسفرها مورد بررسی قرار گرفته اند. آزاد شدن دارو از میکروسفرهای پروژسترون در یک بستر که شبیه ساز تغییر ph میکروسفرها از معده به روده بوده مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج برای ذرات تشکیل شده نهایی به روش های متفاوتی از جمله طیف سنجی مادون قرمز) ft-ir (، ماورأ بنفش ) uv ( و تصور میکروسکوپ الکترونی ) sem ) مورد شناسایی قرار گرفتند. روش کار در این پایان نامه به صورت تجربی و با استفاده از دستگاه های استیرر، ph متر، انکوباتور، اسپکتروفتومتر، آون بوده است